de helft zit er op!
Door: ik
Blijf op de hoogte en volg Eugene
15 Mei 2016 | Griekenland, Lesbos
Ik val maar gelijk met de deur in huis! De helft zit er op, de midterm, het einde is in zicht! Dat klinkt dramatisch maar dat is het niet. Dit is mijn eerste missie/uitzending en de omstandigheden zijn prima. Dat klinkt raar, zeker als je bedenkt waarom wij hier zijn.
De helft zit er op, gisteren zaterdag 14 mei is dat beklonken met een midtermfeest, een BQ welke geopend is met een traditioneel gebruik. Het doorzagen van een boomstam. Dit mag gedaan worden de jongste en de oudste van de club. Nou wat denk je. Ik ben zeker de jongste niet dus.... aan mij de eer om die joekel samen met Jorgos onze Griekse landmacht soldaat met een Griekse achtergrond, te splitsen. Nee door te zagen met een handtakkenzaag, zo'n halfrond ding. Voordat het spektakel begon werd een en ander door de organisatoren ingeluid. Met muziek en een strakke uitvoering van in het gelid staan en lopen en marcheren onder een bevelvoering van Jeroen. Geweldig! Onze commandant ter plaatse Jantienus sprak ook nog een paar mooie woorden en vervolgens mochten Jorgos en ik ons moe gaan maken op dat stuk hout.
Nou eerlijk gezegd, de mannen van Defensie hadden het goed voor elkaar. Jorgos natuurlijk stukken jonger, nog jonger dan mijn eigen jongste, ging te keer zoals het hoort en uiteraard deed ik het op mijn wijze, bedachtzaam en met finesse! De stam viel in twee stukken uit elkaar onder luid gejuich. Waarschijnlijk niet dat de stam was geslecht maar dat het feest kon beginnen, hahaha.
Toch nog even een paar weken terug. Bij mijn vertrek was de gezondheidstoestand van mijn schoonzus Renate niet best. De vreselijke ziekte die haar man, mijn broer Hans al bij haar heeft weggenomen, had haar nu ook in zijn greep. We hadden een afspraak gemaakt tijdens ons laatste gesprek voor ik vertrok dat we elkaar zouden weerzien als mijn missie er op zat. Het heeft niet zo mogen zijn.
Met veel verdriet en pijn kan ik hier niet anders dan vermelden dat zij overleden is.
De situatie veranderde dusdanig snel dat ik op 27 april, koningsdag, wie verzint het, teruggekeerd ben naar Nederland. Dan blijkt dat ik met geweldige en professionele organisaties te maken heb. Eén gesprek met Jantienus en hij heeft het helemaal ingang gezet en het werd geregeld. samen met de uitzendorganisatie van de politie, Ruud bedankt.
Een chauffeur op Schiphol stond klaar die mij 's nachts veilig thuis afleverde. Gewoon top!
Wat voelde het goed om nog een laatste gesprek met Renate te hebben en afscheid te nemen.
Het was, hoe droevig dan ook, mooi om te zien dat zij het allemaal in overleg met haar kanjers van kinderen, Jennie en Joost en haar naasten, de regie heeft kunnen pakken. Ze heeft het toch allemaal geregeld en ik ben er echt van onder de indruk geraakt. Wat een toppers, die kids! Wat een kracht zat er in Renate.
Op vrijdag 6 mei ben ik 's morgens weer op het vliegtuig richting Lesbos gestapt. Eerst nog overnacht bij Maartje en Luc. Hoe dicht ligt verdriet en vreugde bij elkaar. Naar Maartje kijkend en zien dat daar nieuw leven ontstaat maakt mij weer blij. Het afscheidscadeau dat ik mee kreeg was de naam van de aankomende spruit. Wat een mooie naam! yep en ik zeg helemaal niets maar verkneukel mij wel! Het kan elk moment geboren worden, dus zolang hoeven jullie niet te wachten.
Die vrijdag arriveerde ik op vliegveld Mytilini, Lesbos. Het ontvangst comité stond klaar. Jantinus, William en Greet, hartstikke bedankt hiervoor. Ook iedereen die mij een appje gestuurd heeft en de bosbloemen, onvergetelijk. Dank jullie wel allemaal, toppers van BST2.
Inmiddels zijn we alweer een dikke week verder. De helft zit er op, we kunnen gaan aftellen. Ik merk wel dat lieve intense contacten van nabij heel belangrijk zijn en dat het allemaal wat lastiger wordt al je op afstand zit. Je ziet elkaar niet of nauwelijks, spreekt elkaar niet meer zo vaak. Facetime, appen, mailen, bellen, allemaal mogelijkheden om contact te houden. Ik vraag mij dan ook wel eens af hoe dat werkt als je niet mogelijkheden niet of nauwelijks hebt.
Met betrekking tot de werkzaamheden ontstaan er steeds meer relaties en contacten met de plaatselijke autoriteiten. Een basis van vertrouwen is nodig en gaat onherroepelijk zijn vruchten afwerpen. Wij ondersteunen Griekenland dat staat nu wel vast. Het is en blijft lastig met zulke grote aantallen migranten/vluchtelingen die allemaal onderweg zijn in Europa. Een ding staat voor mij nu wel vast één land alleen krijgt het niet voor elkaar. Gezamenlijk, samenwerken, minder opportunistische slogans zouden niet verkeerd zijn. Ik durf te stellen dat zowel de politiek als de media hier een belangrijke bijdrage in kunnen hebben.
Ook weer niet te zwaar maken, wij doen hier met vele landen belangrijk en zinvol werk, ook de NGO's en vrijwilligers. Hoe klein de stap ook moge zijn, de werking voor een betere toekomst heeft baat bij elke kleine bijdrage.
Nou ik geloof dat deze aflevering iets aan de "zware" kant was. Ik ben in ieder geval blij dat ik er ben, dat we op de helft zijn en dat we weer de komende weken onze "stinkende" best gaan doen. O ja, het weer is hier nog steeds prima en de mensen plus omgeving op Lesbos zijn top. Tot snel allemaal en ik ben weer zeer benieuwd naar jullie reacties, knuffel en aju!
Eugène.
Foto's komen er nog aan!
De helft zit er op, gisteren zaterdag 14 mei is dat beklonken met een midtermfeest, een BQ welke geopend is met een traditioneel gebruik. Het doorzagen van een boomstam. Dit mag gedaan worden de jongste en de oudste van de club. Nou wat denk je. Ik ben zeker de jongste niet dus.... aan mij de eer om die joekel samen met Jorgos onze Griekse landmacht soldaat met een Griekse achtergrond, te splitsen. Nee door te zagen met een handtakkenzaag, zo'n halfrond ding. Voordat het spektakel begon werd een en ander door de organisatoren ingeluid. Met muziek en een strakke uitvoering van in het gelid staan en lopen en marcheren onder een bevelvoering van Jeroen. Geweldig! Onze commandant ter plaatse Jantienus sprak ook nog een paar mooie woorden en vervolgens mochten Jorgos en ik ons moe gaan maken op dat stuk hout.
Nou eerlijk gezegd, de mannen van Defensie hadden het goed voor elkaar. Jorgos natuurlijk stukken jonger, nog jonger dan mijn eigen jongste, ging te keer zoals het hoort en uiteraard deed ik het op mijn wijze, bedachtzaam en met finesse! De stam viel in twee stukken uit elkaar onder luid gejuich. Waarschijnlijk niet dat de stam was geslecht maar dat het feest kon beginnen, hahaha.
Toch nog even een paar weken terug. Bij mijn vertrek was de gezondheidstoestand van mijn schoonzus Renate niet best. De vreselijke ziekte die haar man, mijn broer Hans al bij haar heeft weggenomen, had haar nu ook in zijn greep. We hadden een afspraak gemaakt tijdens ons laatste gesprek voor ik vertrok dat we elkaar zouden weerzien als mijn missie er op zat. Het heeft niet zo mogen zijn.
Met veel verdriet en pijn kan ik hier niet anders dan vermelden dat zij overleden is.
De situatie veranderde dusdanig snel dat ik op 27 april, koningsdag, wie verzint het, teruggekeerd ben naar Nederland. Dan blijkt dat ik met geweldige en professionele organisaties te maken heb. Eén gesprek met Jantienus en hij heeft het helemaal ingang gezet en het werd geregeld. samen met de uitzendorganisatie van de politie, Ruud bedankt.
Een chauffeur op Schiphol stond klaar die mij 's nachts veilig thuis afleverde. Gewoon top!
Wat voelde het goed om nog een laatste gesprek met Renate te hebben en afscheid te nemen.
Het was, hoe droevig dan ook, mooi om te zien dat zij het allemaal in overleg met haar kanjers van kinderen, Jennie en Joost en haar naasten, de regie heeft kunnen pakken. Ze heeft het toch allemaal geregeld en ik ben er echt van onder de indruk geraakt. Wat een toppers, die kids! Wat een kracht zat er in Renate.
Op vrijdag 6 mei ben ik 's morgens weer op het vliegtuig richting Lesbos gestapt. Eerst nog overnacht bij Maartje en Luc. Hoe dicht ligt verdriet en vreugde bij elkaar. Naar Maartje kijkend en zien dat daar nieuw leven ontstaat maakt mij weer blij. Het afscheidscadeau dat ik mee kreeg was de naam van de aankomende spruit. Wat een mooie naam! yep en ik zeg helemaal niets maar verkneukel mij wel! Het kan elk moment geboren worden, dus zolang hoeven jullie niet te wachten.
Die vrijdag arriveerde ik op vliegveld Mytilini, Lesbos. Het ontvangst comité stond klaar. Jantinus, William en Greet, hartstikke bedankt hiervoor. Ook iedereen die mij een appje gestuurd heeft en de bosbloemen, onvergetelijk. Dank jullie wel allemaal, toppers van BST2.
Inmiddels zijn we alweer een dikke week verder. De helft zit er op, we kunnen gaan aftellen. Ik merk wel dat lieve intense contacten van nabij heel belangrijk zijn en dat het allemaal wat lastiger wordt al je op afstand zit. Je ziet elkaar niet of nauwelijks, spreekt elkaar niet meer zo vaak. Facetime, appen, mailen, bellen, allemaal mogelijkheden om contact te houden. Ik vraag mij dan ook wel eens af hoe dat werkt als je niet mogelijkheden niet of nauwelijks hebt.
Met betrekking tot de werkzaamheden ontstaan er steeds meer relaties en contacten met de plaatselijke autoriteiten. Een basis van vertrouwen is nodig en gaat onherroepelijk zijn vruchten afwerpen. Wij ondersteunen Griekenland dat staat nu wel vast. Het is en blijft lastig met zulke grote aantallen migranten/vluchtelingen die allemaal onderweg zijn in Europa. Een ding staat voor mij nu wel vast één land alleen krijgt het niet voor elkaar. Gezamenlijk, samenwerken, minder opportunistische slogans zouden niet verkeerd zijn. Ik durf te stellen dat zowel de politiek als de media hier een belangrijke bijdrage in kunnen hebben.
Ook weer niet te zwaar maken, wij doen hier met vele landen belangrijk en zinvol werk, ook de NGO's en vrijwilligers. Hoe klein de stap ook moge zijn, de werking voor een betere toekomst heeft baat bij elke kleine bijdrage.
Nou ik geloof dat deze aflevering iets aan de "zware" kant was. Ik ben in ieder geval blij dat ik er ben, dat we op de helft zijn en dat we weer de komende weken onze "stinkende" best gaan doen. O ja, het weer is hier nog steeds prima en de mensen plus omgeving op Lesbos zijn top. Tot snel allemaal en ik ben weer zeer benieuwd naar jullie reacties, knuffel en aju!
Eugène.
Foto's komen er nog aan!
-
15 Mei 2016 - 20:18
Jo:
Goed te horen dat je weer op jouw plek zit
Veel werkplezier in de tweede helft en we zien he weer snel terug in het Nederlandse!!! -
15 Mei 2016 - 22:54
Armand Blanken:
Hallo Eugene,
Met veel interesse je verhaal weer gelezen. Helaas een erg verdrietig gedeelte over je schoonzus Renate.
Ik wil je alsnog condoleren ! Succes met je verdere missie.
groetjes,
Armand -
16 Mei 2016 - 10:17
Avejohnb:
Eugene, allereerst gecondoleerd met het verlies van je schoonzus Renate. Wat een verlies, maar ook wat een kracht spreekt er uit jouw regels.
Fijn dat je het daar naar je zin hebt, ja inderdaad met alle gemakken van internet, Skype, etc. Dat is op sommige plekken wel anders.
Neemt de vluchtelingenstroom daar zichtbaar af? Worden de aantallen in de opvangkampen minder?
Hou je taai daar, als je nu al een boom moet doorzagen (op de helft) welk ritueel moet je dan doen als je tijd er op zit...? Ik laat me verrassen.
Tot snel
Avejohnb -
17 Mei 2016 - 20:02
Luc En Maartje:
Kanjer! -
23 Mei 2016 - 13:55
MarieElise:
Hoi Eugene!
Wat verdrietig van je schoonzus en wat goed dat je zo snel naar huis kon!
Keep up the good work daar in Lesbos!!!
Ben nu al benieuwd naar je volgende update!
Grtz. ME -
06 Juni 2016 - 01:26
Syl:
Mooi geschreven!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
